บทที่ 455

เสิ่นอวิ๋นอู้เจ็บจนยกมือขึ้นกุมศีรษะของตัวเองตามสัญชาตญาณ

ดูเหมือนว่าโม่ไป๋จะคาดไม่ถึงว่าเธอจะเจ็บปวดขนาดนี้ เขาจึงรีบประคองเธอไว้และพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า “เอาล่ะ ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึกแล้ว ไม่ต้องนึกแล้วนะ เดี๋ยวเราไปตรวจกันก่อน รอตรวจเสร็จแล้วค่อยดูว่าหมอจะว่ายังไง”

เสิ่นอวิ๋นอู้อยู่ในอ้อมกอดของ...